ကေဝေသလို႔ ေျခာက္တဲ့ တေစၦ

‘သတိုးေတဇ’ ဆိုတာ ကေလာင္နာမည္ ဖတ္လိုက္႐ံုနဲ႔ ၾကက္သီးထ ေက်ာခ်မ္းသြားေစေလာက္တဲ့ စာေရးဆရာပါ။ ေရးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြကလည္း၊ စာအုပ္ ထိလိုက္တာနဲ႔ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြ ေထာင္သြားမတတ္ပဲ။ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား နဲ႔ လူကို ထိတ္လန္႔သည္းဖို ျဖစ္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းဆင္ ေရးသားႏုိင္စြမ္း ထက္ပံုကေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ေအာ္တို ဝန္ခံၿပီးသား ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ စာဖတ္သူ အခု ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႐ုတ္တရက္ ေလၿငိမ္သြားတယ္။ ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြ အားလံုး တိခနဲ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ေဘးက အရာအားလံုး ေမွာင္မည္း တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္၊ ျဗဳန္းဆို ႏွာေခါင္းထဲ အပုပ္နံႀကီး ရလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ? ဒီစာအုပ္ထဲက ဘိုးေလးစိန္ေသာင္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္က အဲ့ဒီလိုက စတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့၊ ဓမၼာ႐ံုမွာ အလွဴခံရင္ သံုးတဲ့ ဦးေ႐ႊ႐ိုး႐ုပ္ႀကီးက အသက္ဝင္လာေလ။ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ ေက်ာလည္းခ်မ္းရတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကည့္ !